Shahriyâr Abdevali > Recent Status Updates

«اعتقاد به واقعیتی، غیر از آنچه بر حواس ما ظاهر می‌شود، در بعضی از احوال روحی پدید می‌آید و این احوال، سرچشمهٔ بیشتر عرفانیات و بیشتر مطالب مابعدالطبیعی است. مادام که چنین حالی هست، نیازی به منطق احساس نمی‌شود و به همین جهت، عرفای تمام عیار منطق به کار نمی‌برد؛ بلکه حاصل سیروسلوک خود را نقداً بیان می‌کنند؛ اما…» (ادامه در کامنت ↓).

«درست است که شهود، همراه یقینی است که در عقل نیست و در لحظهٔ شهود، شک در حقیقت آن، تقریباً محال است؛ اما اگر بر اثر تحقیق معلوم شد که قوهٔ شهود هم، دست‌کم به اندازهٔ عقل در معرض خطاست، یقین ذهنی قوی‌تر آن، عیب آن خواهد شد؛ یعنی آن را فریبنده‌تر خواهد ساخت.»

(ادامه در کامنت ↓↓↓).

«اگر با برگسون موافقت کنیم که تکامل، بدان‌سان که داروین می‌گوید، واقع شده است، نه‌تنها عقل، بلکه همهٔ قوای ما، در زیر فشار نیازهای عملی پدید آمده‌اند.»

برگسون [در تعریف دانش شهودی] می‌گوید: «آن نوع همدلی عقلانی است که از طریق آن، انسان خود را درون چیز جای می‌دهد تا با آنچه در آن چیز، منحصربه‌فرد و لذا تبیین نشدنی است، همراه شود.» و برای مثال شناسایی خویشتن را نام می‌برد: «دست‌کم، واقعیتی هست که آن را از درون دریافت می‌کنیم و از راه شهود، نه به محض تحلیل و آن، شخصیت خود ماست در جریان زمان؛ نفس ما که می‌ماند.»

غزل شمارهٔ یک

در مصراع اولِ بیت آخر، حافظ فراغ دل و آرامش روان را مستلزم عدم غفلت از یاد محبوب می‌داند. در مصراع دوم (متی ما تلق من تهوی…) نیز فراموش کردن دلمشغولی‌ها پس از وصال محبوب را توصیه می‌کند. گویا تذکر می‌دهد که، هر انتخابی پیامدهایی دارد؛ پس هرکس وصال محبوب و آرامش خاطر را می‌طلبد، باید از علایق دیگری که باعث دل‌مشغولی او می‌شوند دست بکشد و حتی خود را برای بعضی سختی‌ها آماده کند (… ولی افتاد مشکل‌ها).

همتم بدرقهٔ راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرم

«از جامه‌ات هنگاهی که هنوز نو است و از شرافتت از نوجوانی مراقبت کن.» (پوشکین، دختر کاپیتان).

این کتاب کل برنامهٔ مطالعه‌ام را عوض کرد؛ تا جایی که تصمیم گرفتم «جنایت و مکافات» را نیمه‌کاره رها کنم و همراه با ناباکوف از گوگول شروع کنم به خواندن و جلو بیایم. حتی کمی عقب‌تر رفتم و یک مجموعه داستان از پوشکین را برای نقطهٔ شروع انتخاب کردم. درست مثل بچه‌‌ای که می‌خواهد همراه آدم بزرگی از روی جوی آبی رد شود؛ بزرگتر بدون ترس از روی جوی عبور می‌کند اما بچه برای پریدن از روی آن کمی عقب‌عقب می‌رود و‌ خیزبرمی‌دارد.

هرچند ما از خواندنش به وجد می‌آییم اما ناباکوف به هیچش گرفته!

«این شوخی نامردمان است که امید می‌دهند و سپس بازپس می‌گیرند و بر نومیدشدگان از ته دل می‌خندند.»

مرگ ایوان ایلیچ: کولاژی از زندگی آدمی در دار فانی

* هنوز دارم باهاش سروکله می‌زنم.

نفس در سینه حبس می‌شود و با صدای «آه!» بیرون می‌جهد

برای چندمین با ترجمهٔ صالح‌حسینی سروکله زدم، اینبار حتی پای ماژیک علامت‌زن را هم به ماجرا باز کردم. علاوه بر ترجمهٔ گلشیری که از قبل توی مجموعهٔ «بهترین داستان‌های جهان» داشتم، پری‌شب نسخهٔ صوتی ترجمهٔ سروش حبیبی را هم گرفتم. به گمانم عصر مقاله «حدیث مرگ و رستاخیز » از صالح حسینی را بخوانم و فردا و پس‌فردا هم آن دو ترجمهٔ دیگر را تورق کنم.

«دوست دارم در زندگی کوتاهم همهٔ چیزهایی را که در دسترس انسان است در بر بگیرم، در آغوش خود بگیرم. دوست دارم حرف بزنم، مطالعه کنم، در کارخانهٔ بزرگی چکش به دست بگیرم و کار کنم، نگهبانی بدهم، شخم بزنم، منظره تماشا کنم، به تماشای مزارع بروم، به تماشای اقیانوس‌ها و هرجا که تخیلم میدان پیدا کند… .» (چخوف).

«به مطالعهٔ معنای زندگی و انسان پرداختن… انسان معماست. این معما باید حل شود، و اگر زندگی‌ات را صرف آن کنی، نمی‌توان گفت که وقتت را به بطالت گذرانده‌ای؛ من خودم را مشغول این معما می‌سازم، چرا که مایلم انسان باشم.» (داستایوفسکی).