Amir hossein .M > Recent Status Updates

چیزهایی هست که نیرومند‌ترین مردان را از پا درمی‌آورد.

بلبل طبعم رهی باشد ز تنهایی خموش
نغمه‌ها بودی مرا تا هم‌زبانی داشتم.

تا اینجا که به جذابی همان فیلم بوده 🫠

چقدر عوضی و آشغال بودن این تناردیه‌ها.

کنار بینوایان باید چند تا کتاب دیگه هم خوند کنارش و گرنه دچار ملال می‌شیم🫠

از گل شنیدم بوی او، مستانه رفتم سوی او
تا چون غبار کوی او، در کوی جان منزل کنم
☘️
غرق تمنایِ توام، موجی ز دریای توام
من نخل سرکش نیستم تا خانه در ساحل کنم
☘️
دانم که آن سرو سهی از دل ندارد آگهی
چند از غمِ دل چون رهی فریاد بی حاصل کنم

توصیف نبرد واترلو چقدر کنننننند پیش می‌ره🫠

بگذار که دشت باشد و دشت، بگذار که نزدیک ماه،
یک تنفس چوپانی، همیشه درد کند، و
من در شاهرگم عاشق باشم.
من که دربه‌در از تمام ملودی‌های قلبم خون می‌ریخت.

و زیباترین خمیازه را کبریت کشید به گاه افروختن
تا سیمای تو حادثه‌یی باشد در میان تاریکی.

به تصویر درختی
که در حوض
زیر یخ زندانی‌است
چه بگویم؟
من تنها سقف مطمئنم را
پنداشته بودم خورشید است
...
اما بر خورشید هم
برف نشست
چه بگویم به آوایِ دور شدن کشتی‌ها
که کالاشان جز آب نیست
آبی که می‌خاست باران باشد
و بادبانهاشان را
خدای تمام خداحافظی‌ها
با کبوتران از شانه‌ی خود رم داده‌ست؟

مرا کاشته بودند
کاشته بودندم تا با خورشید‌های عجول
احاطه‌ام کنند.
تو آمدی و چنان نرم مرا چیدی
که رفتار نسیم را
در دست تو حس کردم.

این کتابو اتفاقی تو یه کتابفروشی که دستِ دوم می‌فروخت پیدا کردم، زدم گودریدز ببینم امتیازش چطوره دیدم که بالاست، خریدمش و داستان اول رو خوندم، عجب، عجب، عجب چیز حقی بود، داستان اول به اسم «باران». کتاب مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه موام رو شامل میشه. هرچند که نیاز به یه ویراستاری خوب داره ولی کاملا متوجه گاد بودن داستانا می‌شید. خیلی خوشحالم که اینطور یه کتاب اتفاقی و خیلی خوب پیدا کردم. پیشنهاد می‌کنم خیلی شدید خیلی

شفقی سرخ خاندمت
میان ختمی و خون
نیمی از تو
در تابستان جاری‌ست.

هرچند که در کوی تو مسکین و فقیریم
رخشنده و بخشنده چو خورشید منیریم
☘️
خاریم و طربناک‌تر از باد بهاریم
خاکیم و دلاویز‌تر از بوی عبیریم
☘️
بر خاطرِ ما، گَرد ملالی ننشیند
آئینه‌ی صبحیم و غباری نپذیریم
☘️
ما چشمه‌ی نوریم، بتازیم و بخندیم
ما زنده‌ی عشقیم، نمردیم و نمی‌ریم
☘️
از شوق تو بی‌تاب‌تر از باد صبائیم
بی‌روی تو خاموش‌تر از مرغ اسیریم
☘️
آن کیست که مدهوش غزل‌های «رهی» نیست؟
جز حاسد مسکین که بر او خرده نگیریم

از کوی تو بی‌ناله و فریاد گذشتم
چون قافله‌ی عمر نوای جرسم نیست

افسرده‌ترم از نَفَسِ بادِ خزانی
کآن نوگل خندان نَفَسی همنفسم نیست

بی‌حاصلی و خواری من بین، که در این باغ
چون خار به دامان کلی، دسترسم نیست

امشب رهی از میکده بیرون ننهم پای
آزرده‌ی دردم، دو سه پیمانه بسم نیست.

هرگز نه از دزدان بترسید نه از آدم‌کشان. این‌ها خطرات بیرونی‌اند، خطرات کوچک‌اند. از خودمان بترسیم. دزدان واقعی پیش‌داوری‌های ما هستند. آدم‌کشان واقعی شرارت‌های ما هستند. خطرهای بزرگ درون ما هستند. چه باک از آن کس که جان ما یا کیف پولمان را تهدید می‌کند! فقط از آنچه روحمان را تهدید می‌کند بیمناک باشیم.

انگار به دنیا آمده بود که تنها باشد.

توی این مملکت پیش از این‌که به سی سالگی برسیم تباه می‌شویم. تو یک جور، من یک جور، آیدا هم یک جور دیگر.

پدر، مرا از چی ساختی، او را از چی؟ چرا زن‌ها نگاهم نمی‌کنند، چرا اخمشان را برایم می‌آورند؟ چرا قشنگ‌تربن دختر دنیا شیدای برادرم شده؟ خمیره‌مان که یکی است. نیست؟

در این زمانه بی های‌و‌هوی لال پرست
خوشا به حال کلاغان قیل‌وقال پرست


به شب نشینی خرچنگ های مردابی
چگونه رقص کند ماهی زلال پرست؟


رسیده ها چه غریب و نچیده می‌افتند
به پای هرزه علف‌های باغ کال پرست!

هنوز هم زنده‌ام و زنده بودنم خاریست
به تنگ چشميِ نامردم زوال پرست.