Elia > Recent Status Updates

قلم بختیار علی کار عجیبی با من می‌کنه. بعد مدت‌ها دلم نمی‌خواد کتابی رو رها کنم.

من از مصیبتی عظیم‌تر از مصیبت‌های دیگر حرف می‌زنم... مصیبت اینکه ما درباره‌ی خودمان هیچ نمی‌دانیم... نه، من و تو هیچ درباره‌ی خودمان نمی‌دانیم... چه کسی می‌گوید محمد دل‌شیشه دوباره تکرار نمی‌شود. چه کسی می‌گوید من یک روز صبح که از خواب برخاستم کس دیگری را مثل خودم در برابرم نبینم؟ چه کسی می‌گوید ما مردمانی که همدیگر را تکرار می‌کنند نیستیم؟

ندیم کوچولوی من، انسان‌ها همه کور زاده می‌شوند. در بین تمام انسان‌های روی این سیاره کسی نیست که از ابتدای تولدش قادر به دیدن باشد. مپندار آنهایی که چشم دارند می‌توانند ببینند.

ندیم آن‌ها که مرا کشتند چشم داشتند. با وجود این باز هم نتوانستند مرا ببینند.

یک‌نفر به داستان‌های کتاب لقب "گوتیکِ کلاسیک" رو داده بود.
و با خوندن اولین داستان_ کوچه‌ی خانمِ لوکرِتزیا_ حس می‌کنم آره. کمی لایه‌های گوتیک‌طور هم داره.

اتمام داستان چهارم؛ سیل:
چقدررر وحشتناک و دردناک بود این داستان... چقدر فضاسازی خوب بود..

اتمام داستان دوم؛ سروان بورل:
جدا کار سختیه که داستان "کوتاه" رو هم آدم بتونه تاثیرگذار و خاص بنویسه!

اتمام داستان اول؛ مرگ الیویه بکای:
داستان کوتاه بود اما جوری تاثیرش فراگیر بود، که بنظر نمی‌اومد فقط چند صفحه باشه. و دقیقا همینطوره که "مرگ نیستی نبود، چون می‌شنیدم و استدلال می‌کردم."
ما وقت مرگ از همین می‌ترسیم. از نیستیِ کامل.
و خب قرار نیست مرگ نیستی کامل باشه...
جدا داستان عجیب و نفس‌گیری بود:)

سنگی است زیر آب، ولی آن شکسته سنگ
زنده‌ست، می‌تپد به امیدی در آن نهفت.
دل بود، اگر به سینه‌ی دلدار می‌نشست
گل بود، اگر به سایه‌‌ی خورشید می‌شکفت...

تهران | بهمن ۱۳۳۲
از شعرهای آقای ابتهاج بعد از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲...

لارنس خیلی باهوشه خیلی.
این کتاب من رو مسحور کرد. نتونستم از سرش بلند شم!

قلم لارنس جدا عجیبه، و حس می‌کنم کمی آدم رو مسحور می‌کنه.