Paradoxe > Recent Status Updates

"The devil is a good actor" smiled Domingo. "When Lope de Rueda got impatient with the members of his troupe he would say that if he could only get the devil to play for him he would willingly give him in payment the soul of all his company..."

Έχω διαβάσει μόνο ένα βιβλίο του κι αυτό στα ελληνικά. Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο που αγοράζω στα αγγλικά και μάλιστα από second hand βιβλιοπωλείο. Έγινε αυτό που γίνεται συνήθως με τους βιβλιόφιλους και τα βιβλία τους. Άλλο κοιταγα να πάρω, αυτό με φώναζε απ' το ράφι. Άρκεσαν τρεις γραμμές. Μου αρέσει πολύ το ποσό με έχει μεταφέρει στην.εποψη και πως σκιαγραφεί τους χαρακτήρες. Δε μπορώ να ξεκολλήσω από πάνω του.

Το πρώτο λογοτεχνικό που αγόρασα για να διαβάσω απ' ευθείας στα αγγλικά. Βρίσκω μαγική τη γλώσσα του συγγραφέα και νομίζω πως όσα μεταφρασμένα του διάβασα ως τώρα, το απέδωσαν, τουλάχιστον σε επίπεδο ατμόσφαιρας.

Παρόλ' αυτά, το γεγονός ότι ένας άνθρωπος τόσο κοντά στη λήθη είχε να προετοιμάσει εργασία, ότι μορφωνόταν για μια ζωή που είχε πια εξαντληθεί - ότι το μυστήριο εξακολουθούσε να τον προβληματίζει, ότι η αποσαφήνιση παρέμενε ζωτική ανάγκη - με εξέπληττε: με κατέκλυζε το συναίσθημα ότι έσφαλλα, μέχρι του σημείου να ντρέπομαι που ζούσα μόνος και κρατούσα τα πάντα σε απόσταση Σε αναγνωστικό οίστρο με το Ροθ

Ο Ζαρατούστρα του Νίτσε, Η Τετραπλή Ρίζα του Σοπενάουερ, η Ηθική του Σπινόζα, ο Επαναστατημένος του Καμυ, το Περί ψυχής του Αριστοτέλη, Η Νόηση και η Πολλαπλότητα του Μπερξόν, η Κατηγορηματική προσταγή, του Καντ, ο Μονοδιάστατος του Μαρκούζε, ό,τι συνεπάγονται όλα μαζί για την εξέλιξη του Ατόμου, τα συνεπάγονται μόνα τους τα Ανάλεκτα. Είναι η επιτομή της Ηθικής.

Ο Σοπενάουερ έκανε λάθος. Ο Πλάτων ήταν σπουδαίος, αλλά θεϊκός ήταν μόνο, ο Αριστοτέλης.

Μπορεί και να 'ναι αξιοκατάκριτο, οι σκέψεις είναι οι μόνες που μπορούν να γίνουν και αυτό. Όταν έχεις φτάσει κάπου μόνος και βιώνεις κάθε μέρα την αναξιοκρατία, στις στιχομυθίες και την ίντριγκα και γυρνάς σπίτι και δεν υπάρχει πια ούτε καν ένας σκύλος, μπορείς να παρασυρθείς σε σκέψεις για τη δύναμη. Δηλώνω ένοχος φιλοδοξίας. Το βιβλίο όμως δεν είναι όπλο, έστω κι αν κάποιοι το χρησιμοποίησαν έτσι. Αυτό.

Όπως προ ολίγου είδα ένα σχόλιο του Σωτήρη, το να ξανανακαλύπτεις και να πρωτοβλέπεις, αυτά που ''αποκλείστηκαν'' 19 χρόνια πριν και όσα πέρασαν τα φίλτρα και απορρίφτηκαν για άλλη μια φορά, 7 χρόνια πριν, με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε διαβάσματα και βιώματα, έχει μια δική του ''μαγευτική εξισορρόπηση''.

1899 στην είσοδο στον αιώνα των τραγωδιών ο Χάρντυ βάζει τον τελευταίο ήρωα του να ονειρεύεται για όλη του τη ζωή την πόλη των αθανάτων.
1949 στην έξοδο απ' τη δεκαετία της μεγάλης λαίλαπας ( αλλά όχι της τελευταίας ) ένας άλλος ήρωας, ίσως ένας εκατόνταρχος την αναζητεί σε ένα χειρόγραφο κάποιου Έλληνα απ' τη Σμύρνη που πέθανε το 1929 στην επιστροφή σε μια πατρίδα που κατακάηκε το 22.
Μάλιστα...

Θα παίζαμε μπουνιές με το Νίτσε και απ' την άλλη θα γινόταν κολλητός μου, ίσως ο μόνος που θα μπορούσα ποτέ ν' αποκτήσω.

Αναρωτιέμαι αν ο Paton έγραψε κάτι αυτοαναφορικό, ορισμένως είναι ενδιαφέρων στοχαστής.

Απαιτείται καταβύθιση και γνώσεις που δε διαθέτω για να αναλύσεις ή να αξιολογήσεις ένα τέτοιο βιβλίο. Προσπαθώ αρκετές βδομάδες. Παρόλ' αυτά, η έκδοση δεν είναι πολύ καλή. Ενώ το φωτογραφικό υλικό από παραστάσεις που έχει συμμετάσχει, δρα αρνητικά, ώστε να παρεξηγηθεί ο στοχαστής ( όσο αμφιλεγόμενος κι αν θεωρείται ο συγκεκριμένος ). Η προσπάθεια που κάνω οφείλεται στο ευχαριστώ που του χρωστώ για τον Καντ.

Μπουρδουκλώθηκα ευχάριστα.

Υπάρχει κάποιος που να έχει διαβάσει Fluctibus ( ή Robert Fludd και στα ελληνικά Ρόμπερτ Φλαντ, ή Φλουντ ); Είτε απ' ευθείας, είτε διαμέσου άλλου. Θα ήθελα να ρωτήσω ορισμένα πράγματα. Και με πμ δε με πειράζει. Ευχαριστώ.

Με το ''καλό'' βιβλίο διαπληκτίζεσαι με το συγγραφέα απ' την πρώτη σελίδα.

Μακάρι να διατηρήσω την ίδια παθιάρικη διάθεση τελειώνοντας το, να ξαναπροσπαθήσω με τον Καντ απ' ευθείας.

Το κακό με αυτό το βιβλίο είναι πως η ώρα πάει 1 και το πρωί δουλεύω.

Το ''κακό'' όταν αυτοπεριορίζεσαι σε βιβλία φιλοσοφίας είναι πως κάθε ύπνος, είναι ύπνος με ανοιχτούς πόρους. Τίποτα δεν παύει. Ξυπνάς πάντα πιο λυπημένος και όμως δεν είναι κακές αυτές οι συνειδητοποιήσεις. Δεν υπάρχει ξεκούραση, δεν υπάρχει κρύψιμο, έχεις προσφερθεί με κατεβασμένα παντελόνια στη σκέψη του άλλου και έχεις αναπλάσει τη μέρα, ή τα προβλήματα σου, σε κάτι άλλο. Πάντα με κατεβασμένα παντελόνια.

Είναι κρίμα που ο Καντ χρήζει ανάγκης ''ερμηνευτών''. Είχα διαβάσει ένα μικρό μέρος απ' το Ο κόσμος ως βούληση και ως παράσταση, στα γαλλικά ( αφού είμαστε κοπρόσκυλα και του κλέβουμε κομμάτια χωρίς να το μεταφράζουμε ), χάρη στη βοήθεια που μου πρόσφερε Το Άσκημο Ρύζι Καρολίνα ( σ' ευχαριστώ ). Απόλυτα κατανοητό κι απολαυστικό, ένα κείμενο με φιλοσοφικούς όρους σε ξένη γλώσσα.

Δεν έχουν όλα τα βιβλία αρετές. Αυτό έχει: είναι γραμμένο από καθηγητή Φιλοσοφίας και κάνει ορισμένα πλαίσια βατά, όχι όμως και εκλαϊκευμένα και προσφέρει ένα σπουδαίο δώρο σχετικά με τον Καντ, ένα κλειδί. Κι όποιος έχει διαβάσει Καντ, Χέγγελ, ή Σπινόζα μπορεί να αναγνωρίσει ότι κατά κάποιο τρόπο φτάνουν στα όρια της ακαταληψίας. Και γι' αυτό τον ευχαριστώ.

Τώρα αυτό θα το μετανιώσω, αλλά μου έχω σπάσει τα νεύρα και έπρεπε να μου κάνω το χατίρι.

Νιώθω πολύ ευνοημένος όταν μου συμβαίνει με κάποια ομάδα βιβλίων, να είναι το ένα καλύτερο απ' το άλλο.