“برویر تا کنون بیماری را ندیده بود که از بررسی ریزبینانه ی زندگی اش در نهان لذت نبرده باشد.هرچه این بزرگ نمایی بیشتر بود لذت بیمار هم بیشتر میشد.برویر معتقد بود لذت در مشاهده بودن چنان عمیق است که شاید رنج حقیقی از کهنسالی داغ دیدگی و یا داشتن عمر بیشتر نسبت به کسانی که دوستشان داریم در واقع هراس از ادامه دادن به زندگی است که در آن دیگر کسی قادر به مشاهده ی ما نباشد.”