نازنینا > Recent Status Updates

« یک تکّه خون دل مرتضی را چنگ زد.»

عجب نثری! انقدر زیبا و شاعرانه و نوئه که دلم نمیاد زود بخونمش. آروم‌آروم مزّه‌ش می‌کنم و توی هر خط، درودها و ستایش‌هام رو به قلم، نگاه و روح آقای نجدی می‌فرستم.

نزدیک دو سال است که از اصفهان دورم و تنها چیزی که می‌توانست به گریه‌ام بیندازد این شعر نزار قبانی و نوشتنش از دلتنگی برای خانه و دمشق بود. «خمس رسائل إلى أمي»

أحبيني بعيدا عن بلاد القهر والكبت
مرا دوست بدار، به دور از سرزمین سرکوب‌ها

بعيدا عن مدينتنا التي شبعت من الموت
به دور از شهر لبالب از مرگمان

بعيدا عن تعصبها
به دور از تعصّبش

بعيدا عن تخشبها
به دور از خشکی‌اش

أحبيني بعيدا عن مدينتنا
مرا دوست بدار، به دور از شهرمان

التي من يوم أن كانت
شهری که از روزی که وجود داشته

إليها الحب لا يأتي
نه عشق بدان قدم می‌گذارد

إليها الله .. لا يأتي
و نه خداوند

البتّه که به‌خاطر آهنگ «رسالة من تحت الماء» آقای عبدالحلیم حافظ شروعش کردم و البتّه که هر بار شعر رو می‌خونم صدای ایشون توی سرم می‌پیچه که «ان کنتَ صدیقي»، امّا خوندن عربی این شعرها و پیدا کردن معنیشون لذّت‌بخش‌ترین قسمت این روزهامه. زیبا. زیبا. زیبا.

وای خدایا فقط ۱۵ صفحه‌ش رو خونده‌ام ولی انقدر زیباست که تپش قلب دارم.

دوّمین سالگرد مهسا و درد خواندن:
«آستین پری توی دستم بود، نیرویی به من نهیب می‌زد فرار کن، نیرویی مرا میخکوب می‌کرد بمان و نظاره کن، و تا آمدم به خودم بجنبم یکی قنداق تفنگش را در جناق سینه‌ی دختر شکست، بعد از جایی دور صدای رگبار بلند شد.
صدای شکستن دنده‌های آن دختر و فریاد جگرخراشش نفسم را بند آورد: مامان!»

خدای من! چه کتاب سبز و روشن و زیبایی. مطمئنّم وقتی آقای سپهری می‌گفته: و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی‌آید، چنین کتابی توی ذهنش بوده برای بخشیدن بهمون. کتابی که توی تک‌تک خط‌هاش صدای باد، سنجاب‌ها، برگ‌ها و خاک رو می‌شه شنید.
ترجمه‌ی فارسیش رو نخونده‌ام که درباره‌ی نظری بدم امّا می‌دونم با اسم "تاج جنگل" به فارسی برگردونده شده. بخونیدش تا درخت‌ها رو ببینید، لمس کنید و نجاتشون بدید.

می‌خواهم به درخت‌ها فکر کنم. به بلوط، سدر، انجیر و لور. تصمیم دارم برای پایان‌نامه‌ام روی این کتاب کار کنم و سبز سبز سبز بشم.

کتابش رو از کتاب‌خونه‌ی دانشگاه شیراز گرفته‌ام و اوّلش امضایی از آقای صادق چوبک داره به تاریخ سال ۱۹۵۵.
هر سری نگاهش می‌کنم ذوق می‌کنم. 😭❤️

آقا من رسیده‌ام به صحنه‌ی حمّام کردن زندانی‌ها و وااااوووو! انقدر توصیف‌ها زیبا و با جزئیّاتن که احساس می‌کنم اون صد نفر جلوی چشمم دارن بدنشون رو کیسه می‌کشن و آب داغ روی خودشون می‌ریزن.

من توی رودروایستی امتیاز بالای کتاب و آقای تولستوی دارم ادامه می‌دم. تو رو خدا بهم بگین که قرار نیست تا آخر همینجور لوس و کلیشه‌ای و بی‌مزّه و عشق‌و‌عاشقیِ تینیجری باشه.

نمی‌دونم اوّلین بار کِی و چرا از داستایوفسکی ترسیدم. تا مدّت‌ها احساس می‌کردم آثارش بیش‌ازحدّ ثقیل و ادبی‌ان و چون اسم‌های زیاد و عجیب‌غریبِ روسی دارن بهتره اصلاً سمتشون نرم.
چقدر اشتباه می‌کردم و چقدر حالا، بعد از هر کتابی که ازش می‌خونم احترام و علاقه‌ام نسبت به این نویسنده‌، روانکاو، فیلسوف و دوست بیشتر می‌شه.

مرگ بر کتاب‌خانه‌ی مرکزی که در دست تعمیره و من مجبورم این شاهکار رو با افتضاح‌ترین ترجمه‌ و ناخواناترین فونت ممکن بخونم.