Mahi > Recent Status Updates

یعنی یه اسکلی واقعا اسم کتابش رو می‌ذاره "اگر می‌خواهید عکس‌های فوق‌العاده بگیرید این کتاب را بخوانید" و یه اسکلی مثل من هم واقعا این کتاب رو می‌خره و می‌خونه.
(نمی‌تونم زیاد غر بزنم چون متاسفانه کتاب خوبیم هست.)

"(جنگ تمام شد) و کار پیدا کردن که همیشه سخت بود، سخت‌تر هم شد."
تو دیگه این رو نگو، لعنتی. تو دیگه این رو نگووووووو.

این مرتیکه چیناسکی که شخصیت اصلیه یه پیتیاره‌ی همیشه‌مسته که باسن‌بی‌قرار داره و هی از این شهر می‌ره یه شهر دیگه و شغلش رو هی تغییر می‌ده و همیشه همون‌روزی که می‌ره شهر جدید شغل جدیدم پیدا می‌کنه. مگه می‌شه خب؟ من الان شش ماهه دارم مخ یکی رو می‌زنم بهم کار بده بعد این زرت و زورت از کارهاش استعفا می‌ده. خب قرار بگیر یه جا زندگی‌ت رو بکن مرد!

ورژن جمهوری اسلامی:
"نمی‌دانم.
اطلاعی ندارم."

ورژن بلژیک:
"ما بی‌خبریم."
"پاسخی نداریم."
"نمی‌دانم چه جوابی بدهم."
"توضیحی ندارم."

رژیم توتالیتر رو از این‌گونه جمله‌ها تشخیص بدین :)

حتی دیگر نمی‌توان مرد؛ باید شقاوت را تا همیشه با خود داشت.

کشیش:        خودتان را ببخشید.
هیپولیتوس: نمی‌توانم.
کشیش:        چرا.
هیپولیتوس: به خدا باور دارید؟
کشیش به او خیره می‌ماند.
هیپولیتوس: می‌دانم چه کسی هستم. و همیشه چی خواهم بود. اما شما گناه می‌کنید و می‌دانید که اعتراف خواهید کرد. بعد بخشیده می‌شوید. و بعد دوباره همه‌چیز را از اول شروع می‌کنید. چگونه خدایی چنین قدرتمند را به سخره می‌گیرید؟ مگر واقعا باوری به چنین خداوندگاری نداشته باشید.

کشیش:      ‌ ‌‌‌ خدا بخشنده است. او انتخاب‌تان کرده.
هیپولیتوس: یک انتخاب بد.

هیپولیتوس: خدایی وجود ندارد.
کشیش:        شاید توی اون دنیا بفهمی خدایی هست و بعد چه کار می‌کنی؟ در زندگی بعدی توبه وجود ندارد، فقط همین‌جا امکان‌پذیر خواهد بود.
هیپولیتوس: چه پیشنهاد می‌کنی؟ که توی این وضعیت و توی آخرین دقیقه مؤمن بشوم؟ بمیرم انگار که خدایی هست، در حالی که واقعیت را می‌دانم؟ نه، اگر خدایی هم باشد، دوست دارم توی صورتش نگاه کنم مثل زنده بودنم، مرده باشم. در گناهی آگاهانه.

«هیچ‌کسی نمی‌تواند به ایام مدرسه‌اش نگاه کند و با صداقت بگوید آن‌روزها روی هم رفته ناشاد و تأسف‌آور بوده‌اند.»
چرا جناب اورول، من می‌تونم.

در آپارتمان یک‌اتاقه‌ی سرد و خفه‌ای که از ته‌مانده‌های سیگار پوشیده و فنجان‌‌های نیمه‌خالی چای گوشه‌وکنارش رها شده مردی با لباس‌خوابی بیدزده، پشت میزی زهواردررفته جای می‌گیرد و تلاش می‌کند میان تلی از برگه‌های خاک‌خورده جایی برای ماشین‌تحریرش پیدا کند.

من: امسال جبران می‌کنم. امسال از چالش هم جلوتر می‌رم. امسال این‌جوری، امسال اون‌جوری.
همچنان من: (یک ماه پس از شروع سال میلادی) یه کتاب شعر تموم کردممم! =)))

وقتی خبر اعدام مجیدرضا رهنورد رو شنیدم، اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود: باید تأدیب بخونم.
و الان با خوندن جملات اولش بیش از پیش قلبم از درد فشرده شده.


«صبحی تیره با آسمانی سفید و بی‌رحم.

کلمات از آن روز رخت بربسته‌اند. دستانی کثیف پسری را از مادری ربودند که هنوز بیست سالش نشده بود. "این مردک را ادب می‌کنیم."

جرمم؟ شرکت در تظاهرات دانشجویی مسالمت‌آمیز بیست‌وسه‌ی مارس ۱۹۶۵ که با خشونت و خون‌ریزی سرکوب شده بود.»

«برای خواستن کمی دموکراسی تأدیب شدم.»

سوالی که پیش میاد اینه که: چرا یه نفر از مقامات حکومت فعلی ما پا نمی‌شه بره لندنی جایی کمرش رو جراحی کنه، یه‌هو بریزن سرش و به اتهام نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت بگیرنش؟

من همین الان با خوندن چهار صفحه پیشکشِ کتاب قلبم مچاله شده. چه‌طوری بقیه‌ی کتاب رو بخونم؟

"و تو، عروس خوشگل، تو هم موهات به قشنگیه موهای خواهرم رزاست."
قشنگیه؟ قشنگیه؟ نه جدا قشنگیه؟ آر یو کیدین می؟
این کتاب هم ویراستار داره، هم دوتا نمونه‌خوان. یعنی سه نفر آدم اشتباه (احتمالا) مترجم رو ندیدن؟
تازه اگه از این چشم‌پوشی کنیم که "رزا" باید بین دوتا ویرگول می‌بود. (اگه اشتباه نکنم.)
حرفی ندارم.

خدایا، منو انگور کن.

بخت وقتی من تصمیم می‌گیرم یه کتاب بی‌ربط به این روزها بخونم:
"... هرچی روسری و شال داشت رو تو هوا پیچ‌وتاب داد، رقصید‌..."

«مردن چه‌قدر سخته.» شک ندارم همین‌طور است؛ ولی امکان ندارد خیلی سخت‌تر از این باشد که جزو بازماندگان باشی.

همه فقط در دل زمان، دست‌وپا می‌زنیم تا بالاخره جریان آب ما را با خودش می‌برد و به دل دریا می‌کشد. در نهایت همه رفتنی هستیم.

اگر انسان باران باشد، من نم‌نم بارانم و او رگبار.

کارهای زیادی هم برای انجام دادن هست، مثل سیگارهای نکشیده، روابط نساخته و تاب‌های نخورده. وقتی پیر و خسته‌کننده بشم، فرصت بیشتری برای خوندن دارم.

جز دوستای خودم خیلیا بودن که شاید فقط گاهی آپدیتاشونو می‌دیدم ولی با همونا می‌شناختمشون و شاید بخش هرچند کوچیکی از زندگی‌م بودن. نمی‌دونم الان چند نفر میان این‌جا. من خودم مدت‌هاست درست کتاب نخونده‌م ولی میام که نشونه‌های حیات بقیه رو ببینم. اگه اینو می‌بینین می‌شه حضوری بزنین حداقل از هم خبر داشته باشیم؟ :")

و تاب بیارید؛ در نهایت «ریشه‌های ما جوانه خواهد زد».

هی میام گودریدز ولی یادم می‌ره کتابامو اد کنم.
یه گودریدز فقط فیلتر نشده که با اونم این‌جوری رفتار می‌کنم.😂

رسما دو هفته زور زدم رسیدم این‌جا..
شما چی کار می‌کنین می‌تونین تمرکز کنین؟ خسته شدم انقدر هیچ‌کاری نکردم/نتونستم بکنم.

ردی از زخم را روی بازویش به جا گذاشته بود. برای اینژ مهم نبود. درد آن حکم آزادی‌اش را داشت.
.
.
زخم روی بازوی کیه؟ اینژ.
اینژ کیه؟ یه دزد و خلافکار حرفه‌ای.
کی مسبب زخم روی دستشه؟ یه خلافکار مزدور یه باند خلافکار.
زخم دیگه روی دست کیه؟ ما.
ما کی هستیم؟ یه ملت دنبال آزادی.
کی مسبب زخم رو دستمونه؟ یه مشت کله‌پوک مزدور حکومت خودمون.

پ.ن: کاش زخم فقط روی دستمون بود.

این روزها زندگی‌م کاملا مختل شده و کلا دارم یه‌جور دیگه می‌گذرونم. و تا دیروز نتونسته بودم کتاب بخونم. دیروز که داشتم «از زمین آمد» رو می‌خوندم با خیلی از قسمت‌هاش یاد خودمون و روزگارمون افتادم و می‌خواستم بعضی‌هاشون رو یه جا ثبت کنم. و تصمیم گرفتم به جای نوشتن جملاتی که ازش دوست داشتم توی چندتا آپدیت (کاری که با داستان‌های قبلی کرده بودم) این‌دفعه این یکی جملات رو بنويسم.
و این شد که آپدیت قبلی‌م به وجود اومد.

این جمله‌ها از داستان «از زمین آمد» من رو به‌شدت یاد این‌روزها انداختن:
• تو لایق این محدودیت‌ها نیستی.
• در برخورد اول هرگز نمی‌فهمی به چه دنیای بی‌رحمی قدم گذاشته‌ای و این خودش یک‌جور خاصی از بی‌رحمی است.
• هرچه گذشت سخت‌تر شد.
• آن‌موقع امید داشتم و روزگار خوش پیشین را برای آینده تصور می‌کردم.
• آدم‌ها همه‌شان دارند درد می‌کشند و هیچ‌وقت زندگی‌شان بدون درد نیست.
• پاسخ امید است. امید مکار!

_ یه روز تاوان این کاراتو پس می‌دی، برکر.
+ اگه عدالتی تو این دنیا وجود داشته باشه، پس می‌دم. ولی همه‌مون می‌دونیم احتمالش چه‌قدر ضعیفه.

_ خورشید چیه؟
+ این سوال بعد از چهار لیوان نوشیدنی خیلی فلسفیه.

و این نبوغه که توی آخرین کلمات پایان هر داستان موج می‌زنه.