Zahra > Recent Status Updates

دانستن این نکته تسلی‌بخش است که که زمانی، جایی، کسی حس کرده باید حرف برند، کسی که به یک برگ کاغذ خیره شده و سفیدی بداخم ابدیت را با علائم کوچک و ناموزونی آلوده که فارغ از شکل و ترکیب‌شان همیشه می‌گویند: مرا بشناس.

من زندگیم رو اینجا به آخر نمی‌رسونم، این حتمیه. یه روز می‌رم جاهای دیگه‌ای رو هم ببینم، حتی اگه بگن همه جا عین همه، حتی اگه بگن جاهای بدتر از اینجا هم هست. هر چی با خودم کلنجار می‌رم نمی‌تونم اینارو باور کنم.

شاهکاره! همین و بس.

کاشکی می‌تونسم بره تو این دریا گم بشم. زیر آب، غمم یادم می‌ره.

نفهمیدم. اما به گمانم زندگی چیزی نیست که آدم بتواند بفهمد.

لحظه‌ی نابودی کوهنورد، شیشه پاک‌کن آسمانخراش، برقکار بالای برج تلوزیون، بندباز سیرک، دودکش پاک‌کن کارخانه، لحظه‌ای است که به پایین نگاه کند.

وقتی عمر به کندی می‌گذرد، وقتی دیگر روز‌ها و سال‌ها با آن سرعت وحشت آور از جلو چشم ما نمی‌گذرند، و بالاخره وقتی آدم فرصت زندگی کردن دارد، از خود می‌پرسم که چه چیز از دست رفته است؟

فکر می‌کنم انسان جانور عجیبی است از این که به این آسانی مرگ همنوعش را آرزو می‌کند.

با آنکه زنده بودم انگار خودم نعشِ خودم بودم.

اشتیاق زیاااد دارم برا ادامش:)))

دنیای ترسناکی‌است؛ این حقیقت بدیهی نیاز به اثبات ندارد.

وقتی آدم در بیمارستان است مرگ مثل خفاش دوروبرش پرسه می‌زند. گرچه مرگ در خودِ انسان است نه پیرامون او. ولی معمولا در این جاها بیش‌تر احساس می‌شود.