Amin > Recent Status Updates

فکر کنم دو ماه گذشت از زمانی که گودریدز اکانتم رو به‌خاطر محل تولد بن کرد و وقتی پیگیری کردم، کلی اطلاعات عجیب‌غریب خواست که ثابت کنم الان دارم توی یک کشور عادی زندگی می‌کنم. روزهای اول خیلی غصه خوردم، بیشتر به‌خاطر افرادی که اینجا داشتمشون. ولی بعد یه مدت رها کردم. حالا دوباره از ناکجا بهم ایمیل زده که عذرخواهی می‌کنیم و ببخشید و اشتباه شده. ولی شیشه‌ای رو که شکست، با چسب نمی‌تونی مثل اولش کنی گودریدز سابقاً عزیز

«دوقلوهای ویزلی تنبیه شدند چون چند گلولهٔ برف را افسون کرده بودند تا هرجا که کوییرل می‌رود دنبالش بروند و مدام خودشان را به پشت دستارش پرت کنند.»

این دوقلوهای ویزلی از همون اول با دم شیر بازی می‌کردن 😂 تصور حالت چیزی که زیر دستاره، بعد از برخورد گلوله‌ها، واقعا خنده‌داره 😂😂

لی جردن نتوانست جلوی خودش را بگیرد و جانب‌داری نکند:
«خب... بعد از اون تقلب آشکار و کثیف...»
پروفسور مگانِگِل با غرولند گفت: «جردن!»
«ببخشید، منظورم اینه که بعد از اون خطای محرزِ نفرت‌انگیز...»
«جردن، دارم بهت اخطار می‌کنم...!»
«خیلی‌خب، خیلی‌خب، نزدیک بود فلینت جویندهٔ گریفیندور رو بکشه که البته مطمئنم برای هرکسی ممکنه اتفاق بیفته.»

+ گزارش‌های لی جردن از بخش‌های خیلی باحال و بامزهٔ کتاب‌هاست :))

«نزدیک بود همه‌مون کشته بشیم... یا بدتر، اخراج بشیم.»

+ برای آشنایی با شخصیت هرماینی همین دیالوگش کافیه 😁

ترجمهٔ نظم به نظم جزو هنرهای بعضی مترجم‌هاست و لذت می‌برم وقتی می‌بینم چقدر بعضی‌ها این کار رو خوب انجام می‌دن. وفادار به متن اصلی، همخوان با زبان مقصد! توی کامنت برگردان شعر کلاه گروه‌بندی رو می‌ذارم.

«نمی‌دانست چه چیزی پیش رویش بود، ولی مطمئناً بهتر از چیزی بود که پشت سر گذاشته بود»

+ خوندن دوبارهٔ لحظات کسایی که می‌دونی در آینده قراره بمیرن، غم‌انگیز و کمی بغض‌داره. در عین حال اینکه بدونی کدوما قراره زنده بمونن باعث می‌شه حس سپاسگزاری توامان به نویسنده داشته باشی.

ولی هرچه باشد، آدم که هر روز یازده‌ساله نمی‌شود.

«پروفسور عزیز، قطعاً آدم فهمیده‌ای مثل شما که دیگه می‌تونه اسمش رو به زبون بیاره؟ این "اسمشونبر" چرند چیه که هی می‌گن... یازده ساله می‌خوام مردم رو متقاعد کنم که اسم واقعیش رو بگن: وُلدِمورت.» پروفسور مِگانِگِل به خودش لرزید، ولی ظاهراً دامبلدور که داشت دو آب‌نبات لیموییِ چسبیده را از هم جدا می‌کرد، متوجه نشد. «اگه همه‌ش بخوایم بگیم "اسمشونبر" که آدم گیج می‌شه. من که هیچ‌وقت دلیلی ندیدم که از گفتن اسم ولدمورت بترسم.»

خیلی وقت‌ها ممکن است ما لحن خود را خشن ندانیم، در حالی که اغلب کلمات و جملاتی که به کار می‌بریم، چه نسبت به خودمان و چه دیگران تلخ و گزنده است.

- کسی که یک بار رنج کشیده، تجربۀ درد را هرگز فراموش نمی‌کند

چقدر این جستار «فرزند انسان» رو دوست داشتم. گرچه نویسنده از تجربه‌ی خودش و هم‌نسلانش در مواجهه با جنگ جهانی و بعد از اون گفته، اما مدام حس می‌کردم که چقدر من، چقدر ما...

یه تیکه‌اش رو که محدودیت کلمات گودریدز اجازه نمی‌داد، اینجا گذاشتم:

https://t.me/QuoteNest/20

درباره‌ی ترجمه و متن ناویراسته‌ی کتاب غرهای زیادی دارم که اگه عمر و حوصله بود، توی ریویوش می‌نویسم.

تمدن، احترام به هم‌نوع، حکومت خوب، توان فکر کردن و پیش‌بینی نیازهای انسان، ارائه‌ی کمک در پیری و ناتوانی، تمام این‌ها قطعا ثمره‌ی ذکاوتی کهن و عمیق است. این ذکاوت در مردمی که از خیابان عبور می‌کنند، مرئی یا به طریقی احساس‌کردنی نیست. با نگاه کردن به اطراف اثری از آن دیده نمی‌شود و با گفتگوی اتفاقی با اولین نفری که عبور می‌کند، بیهوده انتظار داریم کلماتی از آگاهی انسانی بشنویم.

خیلی محترمانه انگلیسی‌ها رو می‌شوره :))

از گور چگونه رو نگردانم؟
من عاشق آفتاب تابانم
من روزی اگر به مرگ رو کردم
«از کردۀ خویشتن پشیمانم»

من تشنۀ این هوای جان‌بخشم
دیوانۀ این بهار و پاییزم
تا مرگ نیامده‌ست برخیزم
در دامن زندگی بیاویزم

اون‌قدر قشنگه شعرهاش، چنان آهنگین و وزینه، با اون تصویرسازی‌های محشرش، که دلم نمیاد تموم بشه. روزی چندتاش رو می‌خونم و از لذت لبریز می‌شم.

اما آن همیشه در انتظار بودن به این معنا بود که رسیدن به آن برایش دیگر هیچ شادی‌ای نداشت.

دیگه تا تموم کردن حداقل نصف کتاب‌هایی که شروع کردم، کتاب جدیدی شروع نمی‌کنم

A few moments later...

شروع کردن کتابی جدید

😶

"دوستمان در شهر، همچون نوجوانی زندگی می‌کرد و تا آخرین دم نیز این‌طور زندگی کرد. روزهایش همچون روزهای نوجوانان، بسیار طولانی و لبریز از زمان بود. زمان کافی برای مطالعه، برای نوشتن، برای بهره بردن از زندگی؛ و برای وقت‌گذرانی در خیابان‌هایی که دوستشان داشت. و ما که در نبرد بین تن‌آسایی و کار دست و پا می‌زدیم، وقتمان را در این تردید که آیا تن‌آساییم یا پرکار از دست می‌دادیم."

بند پایانی جستار اول کتاب، من رو خیلی یاد این دیالوگ سریال ترو دیتکتیو انداخت

https://t.me/QuoteNest/14

انگار آینده پشت سرمونه...

این آپدیت حاوی نفرت‌پراکنی علیه کاغذ تحریره. به‌خدا پیر شدم. دستم درد گرفت دیگه. چیه این کاغذ سنگین و مزخرف. اصلاً انگار برای شکنجه‌ی کتابخون‌ها استفاده می‌شه.

خواهی دید که نفرت می‌تونه خیلی سریع‌تر و مشتاقانه‌تر از هر دلبستگی مذهبی مردم رو متحد کنه

وقتی مردم فرض می‌کنن نمی‌تونی اون‌قدر هوش و حواست رو جمع کنی که اسم خودت یادت بیاد، راحت‌تر می‌شه اونا رو کنترل کرد

توصیفاتش درباره‌ی نفرین الانتریسی‌ها و اون توضیحش درباره‌ی بی‌پایان بودن درد، می‌تونست توی کتاب‌های دینی برای توصیف جهنم استفاده بشه و حتی به‌نظرم اون‌جوری مردم بیشتری به اون دین مومن می‌شدن، چون واقعاً ترسناک و ملموس بود!

بالاخره شروع کنیم آثار آقای سندرسون رو ببینیم چیه که این‌قدر همه تعریفش رو می‌کنن.

فعلاً دراپش می‌کنم، چون توانایی حجم غمش رو ندارم. اما حتما می‌خونمش. اگه عمری باشه.

دوستان شما هم وقتی وارد صفحه‌ی مخصوص کتابی می‌شین، ریویوها و امتیازهایی که دوستانتون دادن براتون درست نمایش داده نمی‌شه؟ یعنی مثلاً دوستی داشته باشین که برای اون کتاب ریویو نوشته باشه، اما ریویوش توی بخش دوستان نیاد. می‌خوام ببینم مشکل سراسری گودریدزه یا با من لج افتاده.

این کتاب رو واقعاً دوست دارم، به‌نظرم ایده‌اش خیلی خوبه و جذاب نوشته شده، اما ترجمه‌اش فوق‌العاده بده. جوریه که واقعاً موقع خوندن اعصابم خرد می‌شه. فعلاً می‌ذارمش کنار که شاید ترجمه‌ی بهتری ازش بیرون بیاد یا شاید من بتونم در آینده با ترجمه‌ی بدش بهتر کنار بیام.

یک امپراتوری تا وقتی از درون نابود نشده، از بیرون نابود نمی‌شه.

I hope you're pleased with yourselves. We could all have been killed - or worse, expelled.

:)))))

بعد از مدت‌ها گودریدز رو باز کردم، بلکه دوباره به روند برگردم :دی