شیدا > Recent Status Updates

بغایت عاشقش هستم

خیلی دوستش دارم؛ منتهی یه مقدار سخت‌ جلو می‌ره برای من

چشمامو میبندم و میغلتم توی سرزمین میانه،
فقط واسه اینکه جدا بشم از این دنیا،
فقط واسه اینکه بتونم زندگی کنم

اعتماد بلورین
میان دو آیینه
چشمان تو گم می‌شود شباهنگام
برای پیوستنِ بیداری به آرزو
|پل الوار|

بسوده‌ترین کلام است
دوست‌داشتن

من ایستاده بودم
تا زمان
لنگ‌لنگان
از برابرم بگذرد،
و اکنون
در آستانه ظلمت
زمان به ریشخند ایستاده است
تا منش از برابر بگذرم
و در سیاهی فرو شوم
به دریغ و حسرت چشم بر قفا دوخته
آن‌جا که تو ایستاده‌ای.

ممنون از یارا بابت کتاب ⚘
به پیشنهاد سعید دارم همزمان کتاب صوتی هابیت رو با صدای اندی سرکیس گوش می‌کنم؛ عالیه، فضایی که ایجاد می‌کنه خیلی متفاوته با اینکه فقط ترجمه رو به تنهایی بخونی، و خداروشکر خیلی بیشتر از چیزی که فکرشو می‌کردم زبانش رو متوجه می‌شم 👌🏻

ای شب تار
زیبایی تو را
همچون زیبایی معشوقی
که چراغ را خاموش کرده
احساس می‌کنم

خیلی ذوق دارم برای این کتاب، البته با سرعتی که من دارم می‌خونمش فکرکنم خیلی زیاد طول بکشه
سوالی که توی این ۲۵ص برام ایجاد شده و سعی دارم جوابشو پیدا کنم، اینه که چطور زیبایی‌شناسی با شناختِ امور محسوس و بطور کلی "شناخت" ارتباط پیدا می‌کنه تا جایی که زیبایی‌شناسی رو اولین پله‌ی شناخت جهانِ امورِ محسوس می‌دونن.
حس می‌کنم تصور من از زیبایی خیلی محدود. زیبایی گستره‌ی وسیعی داره تا حدی که با "حقیقت" ارتباط پیدا می‌کنه

- کجاهایی پسر؟
- گم‌ام؛ در خلا.

دردت- در عین این‌که برای خودت همیشه تازگی دارد- برای نزدیکانن زود تکراری و معمولی می‌شود: می‌ترسی که مرضت حوصله‌سربر شده باشد.

آیا قرار است بدانم، بی آن که جست‌وجویی کرده باشم؟

ولدمورت چشم‌های قرمزش را تنگ کرد و از بالای سپر به دامبلدور نگاهی انداخت و گفت:
- تو نمی‌خوای منو بکشی، دامبلدور، نه؟ از قساوت قلب خیلی فاصله داری، درسته؟
دامبلدور به آرامی گفت:
- هردومون می‌دونیم راه‌های دیگه‌ای برای نابودکردن یک انسان وجودداره، تام.

پسر ترسانی که هری قبلا او را دیده بود با دستپاچگی جلو آمد و کلاه را روی سرش گذاشت. اگر گوش‌های جلوآمده‌اش نبود کلاه یکراست بر روی شانه‌هایش می‌افتاد. کلاه لحظه‌ای تامل کرد و سپس شکاف نزدیک لبه باز شد و فریاد زد:
- گریفیندور!
اگه با هری پاتر آشنا باشین میدونین که خصلت ویژه‌ی گریفیندوری‌ها شجاعته... عاشق بازی‌هاییم که جی کی رولینگ با این قضایا می کنه 👌🏻

و از پایان این سفر
ما را
هم از نخست
خبر بود.
و این باخبری را
معنا
پذیرفتن است،
که دانسته‌ایم و
گردن نهادیم.

یک عمر طول کشید تا بفهمم که در جهنم نادانسته‌ها، رنگ چشمی که یک‌آن نصفه‌ونیمه دیده شده، یا صدایی که از منبعی دوردست به گوش رسیده در مقایسه با مسائلی چون وجود خداوند یا منشا پروتوپلاسم یا وجود خویشتن، و حتی موارد جزئی‌تر، به قعر دوزخ بسیار نزدیک‌ترند، موضوعاتی پیش‌پاافتاده‌تر از آنچه ارزش تبدیل‌شدن به مشغله‌ی ذهنی خردمندان را داشته باشند.

روزی که این چنین به زیبایی آغاز می‌شود
[به‌ هنگامی که آخرین کلمات تاریک غم‌نامه‌ی گذشته را
با شبی که در گذر است
به فراموشی باد شبانه سپرده‌ام]،
از برای آن نیست که در حسرت تو بگذرد؛
تو باد و شکوفه و میوه‌ای، ای همه فصول من!
بر من چنان چون سالی بگذر
تا جاودانگی را آغاز کنم.

بدبختی، آقاجان، فاجعه آن‌جاست که طبیعت آنقدر بی‌رحم می‌شود که هماهنگی شخصیت را برهم بزند- یا از ابتدا ناممکن سازد- بدین سان که روحی والا و جویای زندگی را با جسمی ناتوان از زندگی پیوند دهد.

روان‌کاوی عبارت است از تسهیلِ پرورشِ تفکرِ هشیار در درمان‌جو. به عبارتی، روان‌کاوی "درمانِ" بازداری‌ها و محدودیت‌های خودآگاهی است.

و تمام.
به نظرم چیزی که نوشتن این کتاب رو به این کمال و دقت ممکن کرده، تلاش و زحمات کساییه که به کشف و مطالعه‌ی گذشته علاقه‌مند بودن؛ وگرنه هرچیزی که مربوط به گذشته می‌شد تا ابد پنهان و دور از دسترس باقی می‌موند و واقعا که از چه میراث گرانبهایی محروم می‌موندیم.. همین شناخت گذشته هست که اجازه می‌ده ازش فراتر بریم..‌

فروید خیلی زود دریافت که نمی‌توان با استدلال آدمیان را از باورهایشان بازگرداند. در نِوروز وسواس، بیمار به خودِ فکر و تامل متوسل می‌شود تا از حقیقت روی برگرداند، یعنی تاملِ خودآگاهانه به دفاعی بدل می‌شود در برابر پذیرش حقیقت. بنابراین به‌جای تمرکز بر تناقض افکار، باید بر تناقض خود سوژه‌ی انسانی متمرکز شد.

اگر برعلیه او رای صادر می‌کردند چه؟ اگر او را اخراج می‌کردند و چوبدستی‌اش را دونیم می‌کردند چه؟ در اینصورت او چه می‌کرد و به کجا می‌رفت، حالا که دنیای دیگری را می‌شناخت، همان دنیایی که واقعا به آن تعلق داشت، دیگر نمی‌توانست مثل گذشته بطور دایمی با دورسلی‌ها زندگی کند...

درست همانگونه که از اثر قلم در یک صفحه‌ی نوشته‌شده می‌توانیم احساساتی را درک کنیم که به نویسنده هنگام نوشتن دست داده است، حرکات قلم‌موی ون گوگ هم، بیانگر حالاتِ روحی وی به هنگام کشیدن هر تابلو است. هیچ نقاشی پیش از وی با چنین انسجام و تاثیربرانگیزی از این وسیله‌ی بیان استفاده نکرده است.

همانطور که نزدیکشان می‌شد، زندگی‌اش را در دستانش گرفته بود، در دستانش بزرگتر و بزرگتر می‌شد تا اینکه کلَّ یک زندگی می‌شد، یک زندگی کامل، که کنارشان زمین می‌گذاشت و می‌گفت: 《 این است آنچه من از آن ساخته‌ام! این! 》
و از آن چه ساخته بود؟
به راستی چه؟

نخستین محرک غریزی کودک نیاز به تغییردادن چیزهای جهان بیرون است؛ پسربچه‌ای که خرده‌سنگ‌ها را در آب می‌اندازد و امواجی را که روی آب پدید می‌آیند با لذت و شگفتی تماشا می‌کند، درواقع از اثری لذت می‌برد که به دست خودش ایجاد شده است. این نیاز به تغییر عملی در اشکال گوناگون پدیدار می‌شود تا بدان‌جا که انسان می‌تواند بدین نحو خودش را در اشیای بیرونی متجلی کند؛ چنانکه نمونه‌اش را در اثر هنری بازمی‌یابیم.

جزئیات زیادی هست که توی فیلم اشاره‌ای بهشون نشده اصلا

یکی از اشتباهات رایج که در مورد هنرمندان صورت می‌گیره اینه که اغلب آثار اون‌ها رو با شخص خودشون عوضی می‌گیریم( همونطور که ممکنه ژول‌ورن رو به سبب آثارش مخترع یا سیاحی شجاع تصور کنیم)
مثلا پیتر بروگلِ پدر، نقاش هلندی قرن ۱۶، آنقدر از زندگی روستاییان تابلو میکشید که مردم بعد از مدتی خودش رو هم یک روستایی میدونستن؛ در حالیکه بروگل یک انسان شهری بود و نگرشش درباره روستاییان شبیه نگرش شکسپیر نسبت به 《مسخرگان》 روستایی بود!