Behzad > Recent Status Updates

رمان خوب اصولا غیر قابل چاپه؛ چون به قلب گفتمان هایی حمله میکنه که خوش نمیاد مر قدرت حاکمه را.

بیشترین ترسی که تو وجودمه اینه که این سه تا رمانی که تو دلم مونده رو ننوشته، شربت شهادت بنوشم. کاش میشد تا صبح بیدار بمونم و سه تا رمان بنویسم. البته یکیش تموم شده س و فقط بازنویسی سنگین نیاز داره.

مقالۀ «پیرمرد چشم ما بود» رو تا حالا هزار بار خونده م و بازم هربار که میخونمش به نظرم یکی از بهترین متنهاییه که آل احمد نوشت، و شاید بهترین متنیه که راجع به نیما یوشیج نوشته شد.

خدایا خودت شاهدی که با نیت خِیر اومدم سمت این کار.
نذار یک جوری بشه که بگم چرا اینجور بشود.

در سینما:

مغزهای کوچک زنگ زده
متری شیش و نیم
شنای پروانه
ابد و یک روز
و ...

در رمان:
کارهای مهدی افروزمنش
برج سکوت
بعضاً حال و هوای کارهای محمدرضا کاتب
و...

کتاب بسیار مقدماتیه.
اما تا اینجا که رسیدم، یکی از مختصرترین، مفیدترین و واضح ترین شرح های ممکن رو بر فلسفۀ هگل ارائه داده که مقدمۀ بسیار خوبیه برای ورود به جهانش.

با نخوانده ها
به کجای این شب تیره بیاویزیم
قبای ژندۀ خود را؟

سوگند که تعداد کتابهای نصفه و نیمه خواندۀ من داره از تعداد خوانده ها (و اگه همینجور ادامه بدم، تا چند وقت دیگه شاید حتا نخوانده ها) بیشتر میشه.
ای شاخۀ خشک، کمکم کن که بتونم این یکی رو دست کم تا ته بخونم.

سوگند که تعداد کتابهای نصفه و نیمه خواندۀ من داره از تعداد خوانده ها (و اگه همینجور ادامه بدم، تا چند وقت دیگه شاید حتا نخوانده ها) بیشتر میشه.
ای شاخۀ خشک، کمکم کن که بتونم این یکی رو دست کم تا ته بخونم.

نامۀ مادر زندانی به کودک پنج ساله اش:

امروز جمعه است و من خیلی دلم برایت تنگ شده. نشستم نامه بنویسم تا بگویم خیلی دوستت دارم. راستی روز ملاقات چرا در تلفن فوت می کنی؟ شیر هم که میشوی من خیلی میترسم. عکست را اینجا به دیوار زده ام تا هروقت دلم تنگ میشود عکست را ببینم. اما من دلم میخواهد خودت را ببینم.

«بزرگترین دغدغۀ هر مادر زندانی آن است که آیا بچه اش او را از خاطر می برد یا نه؟»

هر سختی ای تمام میشود الا احساس ظلم. به همین خاطر سختی زندان برایم به مراتب قابل تحمل تر از آرای ظالمانه ای است که در دادگاه انقلاب علیه موکلانم صادر میشد.

یکبار وقتی به نمایشگاه نقاشی محمد نوریزاد رفته بودم، وجود یک پرتره ی محو در نمایشگاهش نظرم را جلب کرد. وقتی از او درباره ی این پرتره پرسیدم، گفت این کار را در زندان کشیده ام. آنجا آدم فکر میکند چگونه دارد محو میشود. با حیرت به آن نگاه کردم، من این احساس را خوب میشناختم. پس انگیزه ی دیگرم در این نامه نوشتن ها، فراموش نشدن بود.

نقطۀ قوت داستان «متاستاز» توصیف مؤثر و پردازندۀ شخصیت هاست که باعث میشه در ذهن ترسیم و دیده بشن. این نکته که در بسیاری از داستان های معاصر غایبه، اثر رو خواندنی میکنه. و حاصل مشاهده گری دقیقه؛ که به نظرم یکی از مهمترین اصل هاست برای هر نویسنده ای: خوب دیدن و خوب شنیدن.

داستان اول خیلی برام خواندنی و جذاب بود؛ انگار یه نسخۀ پخته تری از «بانو گوزن»، نسخه ای که زندگی رو از نزدیکتر لمس کرده و خواننده رو با خودش همراهتر میکنه.

One of the best ways of seeing how truly a writer has been able to cut loose of tradition and enter uncharted territory is by looking at how she/he looks at the gender roles. I am shocked to find that some of the most radical-looking writers of all time have been unforgivably bigoted sexists.

یک سوم کتاب تموم شد؛ نه خیلی سریع. ولی خب الان میتونم بگم که یه شاهکار کمیابه این کتاب. اوج هایی داره که در هیچ کتاب دیگه ای تا به حال نخوندم مانندشون رو.

رمان حیرت انگیزیه؛ چیزی در حد و اندازۀ جنگ و صلح ها و بینوایان ها، فقط متعلق به دوره و مردمی دیگر.

(تقریباً دارم تمومش میکنم و خطر اینکه نصفه و نیمه ولش کنم نیست، برای همین جرئت کردم اینجا واردش کنم.)

با مقدمه ای بسیار شوونیستی طرف هستیم که نویسنده در اون مدام یونان رو در تقابل با «شرق» قرار میده و خب مشخصاً منظورش از یونان، در واقع اروپا یا «غرب» است؛ نگاه غیر انتقادی به تاریخ داره به این شکل که سیر تاریخ رو ندید میگیره و در کمال تعجب معتقده که اندیشه ناگهان از یونان سر بر آورده. نکات گاه جالبی هم داره، اما متأسفانه این شیفتگی بیش از اندازه ش نسبت به هرچیز یونانی، و ضدیتش نسبت به «شرق» خواننده رو می رمانه

از اون کتابهاست که موقع خوندنش از هیجان در حالت نیم خیز میمونی و از طرف دیگه در پرداختن به ریزه کاری های ذهنی و روانی اشخاص رمان به چنان اعماقی میره که من تا به حال در عمرم ندیدم.

میگن «جنگ و صلح» بهترین رمان تاریخ فرهنگ جهانه، و تولستوی خودش گفته «بینوایان» بهترین رمان تاریخه.
یک کلمه در توصیش دارم: تکان دهنده

«میگویند برده داری از تمدن اروپا محو شده است. اشتباه است. هنوز وجود دارد، اما فقط بر زنان تحمیل می شود، و نامش فحشاست.»

رمان نامزد نهایی جایزۀ مدیسی فرانسه در بخش رمان خارجی شده. این مسئله، در کنار موضوع شجاعانه ش، در کنار خود را رها کرده از بند یوغ سانسورِ نویسنده اش، در کنار اینکه مدت ها تو برنامه م بود، مرا بر آن داشت که شروعش کنم..

بازم وارد اون برهه ای از زندگی شدم که دارم پنجاه تا کتاب رو با هم میخونم و باز میرم کتابفروشی کتاب جدید میگیرم و باز ده صفحه رو میخونم و باز یه کتاب جدید؛ و به محض اینکه یه کتابی رو «کارِنتلی ریدینگ» میزنم تو گودریدز، به طرز غریبی تمایلم رو به خوندنش از دست میدم؛ ولی باز با این حال میام و میزنم کارِنتلی ریدینگ؛ وانگهی، اینها تنها قطره ای از دریای کارِنتلی ریدینگ های من هستن.
آها، راستی تا اینجا کتاب خوبی بوده.

تا اینجایی که خوندم میتونم بگم اگه نوشته هم نمیشد به جایی از تریج ادبیات بر نمیخورد.
ترجمه خوبه؛ ولی حس هفتم من بهم میگه یه جاهایی سانسور شده.