Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

هوایی که مانده، وارث عطرِ توست.
تویی که کوه را دوست داشتی، که من را دوست داشتی، که پرنده بودن را دوست داشتی.

زندگی کوتاه، لیک روز بلند است.
و دلم همیشه شوق پرواز دارد.

چه غم که عشق به جایی رسید یا نرسید
که آن‌چه زنده و زیباست نفس این سفر است

خیالی، وعده‌یی، وهمی، امیدی، مژده‌یی، یادی
به هر نامی که خوش داری تو، بارم ده به دنیایت

پرندگانِ پر و بال‌تان نبسته هنوز!
از آن سوی قفس، از باغ، از چمن چه خبر؟

فکر می‌کردم آدم‌ها همان‌طور که آمده‌اند، می‌روند. نمی‌دانستم که نمی‌روند. می‌مانند. ردّشان می‌ماند حتی اگر همه چیزشان را هم با خودشان بردارند و ببرند.

‎‏تو ماه بودی و بوسیدن‌ات نمی‌دانی
چه ساده داشت مرا هم بلندقد می‌کرد

از کجا این عطر؟
از کجا صدای تو می‌آید؟

مگر تو
چقدر بی‌چراغ از این کوچه گذشته‌ای
که بالا و پایینِ این‌همه شبِ گریه را از بَری؟!

‏کدام‌تان بلدید
آن‌قدر راه بروید -مثل من-
که کفش‌های‌تان خسته شوند
امّا پاها‌ی‌تان نه

چندی‌ست که سردم شده دور از دم گرمت
بر گردنم از بوسه مگر شال ببافی...

آمده‌ام تو را بلند ببوسم
طوری که بیدار شود همسایه

دلتنگم
امّا نه آن‌چنان که بخواهم برگردی
و آن‌قدر به دویدن فکر کرده‌ام
که رویاهایم بوی اسب می‌دهند...

بالاخره روزی یک نفر از راه می‌رسد و بهت می‌فهماند قصه را تو نمی‌نویسی که تمام کردنش با تو باشد. حتی ناتمام گذاشتنش هم با تو نیست. اسمش را بگذار جبر یا اختیار مشروط؛ نتیجه یکی است.

لعنت به همهٔ کسانی که بعد از خودشان، بقیه را غیرقابل‌تحمل می‌کنند. آن‌قدر متفاوت‌اند که وقتی نیستند، حفره‌ای خالی در دلت به جا می‌ماند. هر جایی که به هر شکلی ربطی به او داشته باشد، یک حفره به جا مانده که آزارت می‌دهد، می‌خوردت. حفره‌ای که هیچ‌کس به جز خودش نمی‌تواند آن را پر کند.

عادت می‌کنی؛ اول به خودت، بعد به هر چه پیش آید.

بیدار بودم وقتی پدر آمد، وقتی که خانه می‌خوابید، وقتی که هیچ صدایی نمانده بود. و مهتاب رفته بود، و پشتِ شیشه‌ها تنها سیاهیِ میانهٔ شب بود.

وقتی تو دل‌خوشی، همهٔ شهر دل‌خوشند
خوش باش، هم به جای خودت هم به جای من

خورشیدِ پشتِ پنجرهٔ پلک‌های من
من خسته‌ام! طلوع کن امشب برای من

چراغ و چشمِ آسمان! ستاره‌ها تو، ماهْ تو
پس از تو تار می‌شود شبِ تمامِ خانه‌ها

و اعتراف می‌کنم
که سال‌هاست
لب‌های‌مان را
مثل ماهی‌ها تکان می‌دهیم
و هیچ هیچ هیچ نمی‌گوییم

آن‌قدر از تو می‌نویسم
تا فارسی تمام شود

ما با کدام امید
به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم
وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

کسی نمی‌تواند
با من قرار بُگذارد
چرا که من زمان‌های مختلفی هستم
و هم‌زمان که پنج‌سالگیم
دست پدر را گرفته است
دست دیگرم دارد
جنازه‌اش را می‌شویَد

یعنی
دلم ریخته
و خانه‌ای که ریخته را
نمی‌شود از زمین برداشت

پس
گذشته‌ام را
گذاشتم بیاید با من
چرا که هیچ جا برای ماندن نداشت...

گوشم از حرف دنیا پُر
و چشمی از سر بی‌حواسی
خیره به جای خالی‌ات!

دست برداشته‌ام از دل
که از حَبل‌ُالْمَتینِ نومیدی آویخته‌ام
استوارترین ریسمان جهان.

راهِ نرفته شکست ندارد امّا پیروزی هم ندارد!

در سفر این بهترین اتفاق است. اینکه کتاب‌های راهنما و بروشورها و توصیه‌های سایت‌ها را کنار بگذاری و خودت را بسپری به یک محلی که کوچه‌پس‌کوچه‌ها را می‌شناسد.

یک روز بالاخره در کوچه پس کوچه‌های آبیِ شفشاون قدم می‌زنم.

بخش طنجه را هم تمام کردم و میلم برای دیدن کشور مراکش بیشتر شد. دلم می‌خواهد می‌توانستم خودم در آن خیابان‌ها و میدان‌ها قدم بزنم. این که ضابطیان از افراد محلی برای گشت و گذار کمک گرفته خیلی برایم دلپذیر است. چون از هر سفری، لذت‌بخش‌ترین قسمتش برای من، دیدن جاهای دنج و غیرتوریستی‌ای است که بدون پیاده‌روی و چرخیدن نمی‌توانی پیدایشان کنی.